مرجع و مدخل شعر فارسی (Persian Poetry)
غم مخور جانا در این عالم که عالم هیچ نیست
نیست هستی جز دمی ناچیز و آن دم هیچ نیست
گر به واقع بنگری، بینی که مُلک لایزال
ابتدا و انتهای هر دو عالم هیچ نیست
بر سر یک مُشت خاک اندر فضای بی‌کنار
کرّ و فرّ آدم و فرزند آدم هیچ نیست...
ملک الشعر بهار
مرجع و مدخل شعر فارسی (Persian Poetry)
باز پیمان بست دل، با دلبری پیمان‌گسل
سِحر چشمش چشم‌بند و بند زُلفش جان‌گسل
دوست‌کُش، بیگانه‌پرور، دیرجوش و زودرنج
سُست‌پیمان، سخت‌دل، مُشکل‌پسند، آسان‌گُسل
در نگاه تُند چون قاتل ز مجرم جان‌‌ستان
در عطای بوسه چون سیر از گرسنه نان‌گسل
لفظ آتش‌بار او یاس‌آور و امّیدسوز
نرگس بیمار او درد افکن و درمان‌گسل
غمزه‌اش در دلبری یغماگر و مردم‌فریب
طُره‌اش در کافری تقوی‌کش و ایمان‌گسل
دست هجرش فرشِ عیش و صفحهٔ شادی‌نورد
شور عشقش بیخِ عمر و رشتهٔ عمران‌گسل
انبساط روح را با جوهر حرمان‌زدای
ارتباط وصل را با خنجر هجران‌گسل
لعل گوهربیز او گاهِ سخن مرجان‌فروش
مژهٔ خون‌ریز او وقت غضب شریان‌گسل
نیست دل ز ایران گسستن خوش ولی ترسم «بهار»
دل ز ایران بگسلد ز این فتنهٔ ایران‌گسل
ملک‌الشعرای بهار
مرجع و مدخل شعر فارسی (Persian Poetry)
عید رمضان آمد و ماهِ رمضان رفت
صَد شُکْر که این آمد و صَد حیف که آن رفت.!.
ملک‌الشعرا بهار
دو رویه زیر نیش مار خفتن
سه‌پشته روی شاخ مور رفتن
تن روغن‌زده با زحمت و زور
میان لانه‌ی زنبور رفتن
به کوه بیستون بی‌ره‌نمایی
شبانه با دو چشم کور رفتن
برهنه زخم‌های سخت خوردن
پیاده راه‌های دور رفتن
میان لرز و تب با جسم پُر زخم
زمستان توی آب شور رفتن
به پیش من هزاران بار بهتر
که یک جو زیر بار زور رفتن
ملک الشعرا بهار/ قطعه
با خرقه و تسبیح مرا دید چو یار
گفتا ز چراغ زُهد ناید انوار
-
کس شهد ندیده است در کانِ نمک
کس میوه نچیده است از شاخ چنار
ملک الشعرا بهار
[«حقیقت.!.» هرگز نباید قربانی شود.!.]