سبک‌ های شعر کهن فارسی

سبک شناسی عنوانی است که به تقسیم‌بندی

شعر کهن فارسی توسط ملک الشعرا بهار

اشاره دارد. سبک در ادبیات عبارت است از روش و

شیوه‌ای خاص که گوینده یا نویسنده، ادراک و

احساس خود را با آن بیان می‌کند. سیروس شمیسا

که خود نیز به سبک‌شناسی شعر و نثر ایران

پرداخته است و کتاب‌هایی نیر در این زمینه

به چاپ رسانده‌است بر این باور است این بهار

بوده است که برای نخستین بار فن سبک‌شناسی

را در ایران پایه گذاشته و کتاب «سبک‌شناسی

یا تاریخ تطور نثر فارسی» یا همان سبک‌شناسی

معروف نثر را نگاشته است. ظاهرا بهار نخستین

کسی است که واژۀ سبک را در شعر آورده‌است

و شاعران پیش از او در این مورد از واژه‌هایی

چون «طراز» و «طریق» و « شیوه » و

امثال این‌ ها استفاده می‌ کردند.

1> سبک خراسانی (ترکستانی یا سامانی)

2> سبک عراقی

3> سبک هندی

4> سبک بازگشت ادبی

قالب های شعر فارسی

1> قصیده

2> قطعه

3> مثنوی

4> غزل

5> دو بیتی

6> رباعی

7> تک بیت ( مفردات)

8> ترجیع بند

9> ترکیب بند

10> مسمط

11> مستزاد

12> تصنیف

13> چهار پاره

14> غزل مثنوی

15> بحر طویل