افتاد خم شدم که برش دارم آب شد
فرقی نکرد آدم و گندم خراب شد
از ابتدای خلقتمان معصیت شکفت
وجدانمان دچار هزاران عذاب شد
رفتیم تا گلیم خود از گِل به در کنیم
بهتر نشد که هیچ، زد و منجلاب شد...
فرامرز عرب‌عامری
پروانه‌ها در پيله دنيا را نمی‌فهمند
تقويم‌ها روز مبادا را نمی‌فهمند
دريا برای مردم صحرانشين درياست
ساحل‌نشينان قدر دريا را نمی‌فهمند
مثل همه، ما هم خيال زندگی داريم
اما نمی‌دانم چرا ما را نمی‌فهمند...
فرامرز عرب عامری
دیگر تو را میان غزل گم نمی‌کنم
تا دارمت نگاه به مردم نمی‌کنم
در گیر و دار تلخ رسیدن به عشق
حتی به جان خویش ترحم نمی‌کنم
این فصل پا به ماه غمی ژرف گونه بود
هرگز به این بهار تبسم نمی‌کنم...
فرامرز عرب عامری
[«حقیقت» هرگز نباید قربانی شود.!.]