سری جز که سربار پیکر ندارم

فرازی ز خجلت فراتر ندارم

شدم آب چون شمع و در خود فسردم

که تصویر صبحی به منظر ندارم

ز باطل تک و تازِ خود شرمسارم

که گردی ز میدان و سنگر ندارم

چنان سایه همسایۀ نقش خویشم

حضیضی بدین اوج، باور ندارم

به خود واگذاریدم ای سربلندان

که پای رهیدن ز بستر ندارم

چرا عاجز از دیدن خود نباشم

که آیینه‌ای در برابر ندارم

مگر روسفیدی شود عذرخواهم

که غیر از سیاهی به دفتر ندارم

حمیدا ! به دل بذر امید افشان

که نومیدی از عفو داور ندارم

حمید سبز واری