دختر خیام یک جرعه شرابم می دهی/ شهراد میدری
ﺩﺧﺘﺮ خیام!
ﯾﮏ ﺟُﺮﻋﻪ ﺷﺮﺍﺑﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
ﺩﺯﺩﮐﯽ ﺑﺎﺑﺎ نفهمد
ﺷﻌﺮِ ﻧﺎﺑﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻡ ﭘُﺸﺖِ ﺩﺭِ ﭼﻮﺑﯽ،
«ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯽ» ﺑﮕﻮ
ﺗﺸﻨﻪ هستم!
ﺍﺯ ﺳﻔﺎﻝِ ﮐﻮﺯﻩ ﺁﺑﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
ﺗﺎ ﻧﻠﺮﺯﻡ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ اینها
ﺩﺭ ﺷﺐِ ﻣﻮﻫﺎﯼِ ﺗﻮ
ﺍﺯ ﺩﻭ ﭼﺸﻢِ ﺭﻭﺷﻦِ ﺧﻮﺩ
ﺁﻓﺘﺎﺑﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
ﻧﻢﻧﻢِ ﺑﺎﺭﺍﻥِ
ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻄﺮِ ﮐﺎﻫﮕﻞ
ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖِ ﻧﺴﯿﻤﺖ
ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺑﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
ﺯﺧﻤﻪ ﺑﺮ میداری ﺍﺯ ﺩﻝ
ﭼﯿﻦ ﺑﻪ ﭼﯿﻦ ﺑﺎ ﺩﺍﻣﻨﺖ؟
ﺭﻗﺺِ ﭘﺮﺷﻮﺭِ
ﺩَﻑ ﻭ ﭼَﻨﮓ ﻭ ﺭُﺑﺎﺑﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
ﺑﯿﺘﯽ ﺍﺯ لبهایِ ﻣﻦ
ﺑﺮ ﺑﯿﺘﯽ ﺍﺯ لبهای ﺗﻮ
ﯾﮏ ﺭﺑﺎﻋﯽ ﺳﻬﻢِ این
ﺣﺎﻝِ ﺧﺮﺍﺑﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ
ﺑﺎ ﻧﺎﻥِ ﺩﺍﻍِ ﮔﺮﺩﻧﺖ؟
ﺯﯾﺮِ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ
ﺩﻭ ﺗﯿﻬﻮﯼِ ﮐﺒﺎﺑﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺧﺘﺮﺷﻨﺎﺳﯽ
ﺑﺮﺩﻩﺍﯼ ﺍﺭﺙ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ
ﻣﺎﻩِ من! ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻧﺖ
ﯾﮏ ﺷﻬﺎﺑﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
ﺭﺍﺯِ ﺗﻘﻮﯾﻢِ ﺟﻼﻟﯽ
ﺩﺭ ﻗﺪِ ﻣﻮﺯﻭﻥِ ﺗﻮﺳﺖ
ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﻏﻢﺷﻤﺎﺭﯼﻫﺎ
ﺷﺘﺎﺑﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﯼ ﺑﺎﻟﺶِ
ﺑﺎﺯﻭﯼِ ﺧﻮﺩ ﺯﯾﺮِ ﺳﺮﻡ؟
ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ!
ﺑﺮ ﺭﻭﯼِ ﺳﯿﻨﻪ ﺟﺎﯼِ خوابم ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
ﮔﺰﻣﻪﻫﺎﯼِ ﻣﺴﺖِ ﺳﻠﺠﻮﻗﯽ
ﻧﯿﺎﻓﺘﺪ ﭼﺸﻤﺸﺎﻥ
ﭼﻬﺮﻩ ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﯽ ﻭ
کمتر ﻋﺬﺍﺑﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ
ﺳﻤﺖِ ﻧﯿﺸﺎﺑﻮﺭﺗﺎﻥ
ﺩﺭ ﺩﻝِ ﺗﺎﺭﯾﺦ،
ﯾﮏ «ﺑﻠﻪ» ﺟﻮﺍﺑﻢ ﻣﯽﺩﻫﯽ؟
شهراد مِيْدَرى ↓
[«حقیقت.!.» هرگز نباید قربانی شود.!.]