من دیوانه گرد هر پری رخسار می گردم/ فیض کاشانی
من دیوانه گِرد هر پری‌رخسار می‌گردم
به بوی آن گل خودرو در این گلزار می‌گردم
جهان را سر به سر مست از مِی توحید می‌بینم
گهی کز باده‌‌ی غفلت دمی هشیار می‌گردم
طواف کعبه گر حاجی کند یک‌بار در عمری
من دیوانه هر ساعت به گرد یار می‌گردم
گهی از شوق روی او ره گلزار می‌پویم
به یاد نرگسش گه بر در خمار می‌گردم
گهی دیوانه گه مستم گهی بالا گهی پستم
گهی کاهل گهی چستم که ناهموار می‌گردم
مگو با من حدیث عقل و دین واعظ که عمری شد
که در دیر مغان دیوانه با زُنّار می‌گردم
زمانی رند او باشم زمانی عور و قلاشم
گهی بر ننگ می‌پویم گهی بر عار می‌گردم
به میخانه گهی مستم ندانم پای از دستم
گهی بر صومعه، با جبّه و دستار می‌گردم
گهی در خیر و گه در شر گهی در نفع و گه در ضر
گهی بر نور می‌پویم گهی بر نار می‌گردم
گهی این سو گهی آن سو گهی هی‌هی گهی هوهو
نیم مجنون ولی در عشق مجنون‌وار می‌گردم
گهی خارم خلد در پای گه سر سوی سنگ آید
ز داغ لاله‌ی سرمست در کهسار می‌گردم
جمال لم‌یزل می‌داردم بر مهر مه‌رویان
ز عشق دوست چون پروانه بر انوار می‌گردم
سراپا جملگی دردم نهان دارم رخ زردم
نمی‌داند کسی دردم که بی‌تیمار می‌گردم
ز علم رسمیم نگشود در، در عشق کوشیدم
بمان ای فیض کو گه‌گه بر اسرار می‌گردم
فیض کاشانی
[«حقیقت.!.» هرگز نباید قربانی شود.!.]