ای طلعت تو خنده به خورشید و ماه کن/ محمد حسین شهریار
ای طَلعَتِ تو خنده به خورشید و ماه کُن
زُلفِ تو روزِ روشنِ مَردم سیاه کُن
خالِ تو آتشی است دلِ آفتاب‌سوز
خطِ تو سایه‌ای است سیه‌روی ماه کُن
یعقوب‌ها ز هجرِ تو بیت‌الحَزَن‌نشین
ای صدهزار یوسفِ مصری به چاه کُن
نخلِ قدِ بلندِ تو بنیاد سرو کَن
ریحانِ باغِ سبزِ خطت گُل گیاه کُن
از شانه آشیانِ دلِ ما به‌هم مَریز
ای شانه‌ی تو خرمنِ سُنبل تباه کُن
پیرِ خرد که مسئله‌آموز حکمت است
در نکته‌ی دهانِ تو شد اشتباه کُن
بهجت! گدای حُسن تو شد شهریارِ عشق
ای خاکِ درگه تو گدا پادشاه کُن
محمدحسین شهریار
[«حقیقت» هرگز نباید قربانی شود.!.]