مرجع و مدخل شعر فارسی (Persian Poetry)

مرجع و مدخل شعر فارسی (Persian Poetry)

مشکل از هرزه دوی جز به تب و تاب رسی

پا به دامن نشکستی ‌که به آداب رسی

مخمل‌ کارگه غفلتی ای بی‌حاصل

سعی بیداریت این بس ‌که تو تا خواب رسی

آنقدر بر درِ اظهار مَبر حاجت خویش

که به خفت‌کده منّت احباب رسی...

بیدل دهلوی

مرجع و مدخل شعر فارسی (Persian Poetry)

صنعی که رباعیات بیدل دارد

نیرنگ جهان حق و باطل دارد

بعضی آیینه دار حور است و قصور

بعضی همه اغلال و سلاسل دارد

---

ای شوق تو در کسب فنون گرم تلاش

چندان هوس آماده‌ی هر نسخه مباش

در سیر رباعیات بیدل مفت است

درد و عبرت، سلوک و تحقیق و معاش

بیدل دهلوی

مرجع و مدخل شعر فارسی (Persian Poetry)

به رنگی یأس جوشیده‌ است با دل

که درد آید اگر گویم بیا دل

جمالت مقصد چشم است‌، کو چشم؟

غمت باب دل است اما کجا دل؟

سراپا ناله می‌جوشیم چون موج

تپش خون‌ کرد در هر عضو ما دل

درای کاروانِ دشتِ یأسیم

چه سازد گر ننالد بینوا دل

سراغ ما غبار بال عنقاست

به رنگ رفته دارد نقش پا دل

ز اشک و آه مشتاقان مپرسید

هجوم بسمل است از دیده تا دل

ز پرواز نفس غافل مباشید

چو شبنم ریشه دارد در هوا دل

ز خاک ما قدم فهمیده بردار

مبادا بشکنی در زیر پا دل

در این محفل ‌کسی محتاج‌ کس نیست

همین کار دل افتاده‌ است با دل

گرفتارم گرفتارم گرفتار

نمی‌دانم نفس دام است یا دل

به صورت بیدلم اما به معنی

بود چون اشک سر تا پای ما دل

بیدل دهلوی

مرجع و مدخل شعر فارسی (Persian Poetry)

ز من عمریست می‌گردد جدا دل

ندانم با که گردید آشنا دل

ز حرف عشق خارا می‌گدازد

من و رازی‌ که نتوان‌گفت با دل

به فکر ناوک ابرو کمانی

چو پیکانم‌ گره از سینه تا دل

به امید پری مینا پرستیم

ز شوقت‌ کرد بر ما نازها دل

نفس آیینه را زنگار یأس است

ز هستی باخت امید صفا دل

به رنگ لاله نقد دیگرم نیست

مگر از داغ خواهد خون‌بها دل

تپش‌ گم‌کرده اشکی ناتوان چشم

گره بالیده آهی نارسا دل

ثباتی نیست بنیاد نفس را

حُباب ما چه بندد بر هوا دل

مزن ای بی‌خبر لاف محبت

مبادا آب‌ گردد از حیا دل

در آن معرض‌ که جوشد شور محشر

قیامت هم تو خواهی بود با دل

حریفان از نشان من مپرسید

خیالی داشتم‌ گم‌ گشت با دل

فسردن بیدل از بیدردی‌ام نیست

چو موج‌ گوهر‌م در زیر پا دل

بیدل دهلوی

مرجع و مدخل شعر فارسی (Persian Poetry)

بی‌قراری‌های چرخ از دست کج‌رفتاری است

خاک را آسودگی از پهلوی همواری است

نیست غیر از سوختن عید مذلت‌پیشگان

خار را در وصل آتش پیرهن‌ گلناری است

از مزاج ما چه می‌پرسی‌ که چون ریگ روان

خاک ما چون آب از ننگ فسردن جاری است...

بیدل دهلوی