یخ کرده‌ام! اما نه از سوز زمستان!
اما نه از شب پرسه‌های زیر باران
یخ کرده‌ام یخ کردنی در تب، تبی که
جسمم نه! دارد باورم می‌سوزد از آن
یخ کرده‌ام! اما تو ای دست نوازش
روح یخی را با چنین شولا مپوشان...
محمدعلی بهمنی
هی مترسک کلاه را بردار
قطره قطره اگر چه آب شدیم
ابر بودیم و آفتاب شدیم
ساخت ما را همو که می‌پنداشت
به یکی جرعه‌اش خراب شدیم
هی مترسک کلاه را بردار
ما کلاغان دگر عقاب شدیم...
محمدعلی بهمنی
ناگهان ديدم كه دورافتاده ام از همرهانم
مانده با چشمان من دودی به جای دودمانم
ناگهان آشفت كابوسی مرا از خواب كهفی
ديدم آوخ قرن ها راه است از من تا زمانم
ناشناسی در عبور از سرزمين بی نشانی
گرچه ويران خاكش اما آشنا با خشت جانم...
محمدعلی بهمنی
می خواهم از این پس همه از عشق بگویم
یك عمر عبث داد زدم بر سر بیداد!
محمدعلی بهمنی
مرجع و مدخل شعر فارسی (Persian Poetry)
گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود
وقتی حضور آینه کم‌رنگ می‌شود
وقتی میانه‌ی بلوا سکوتِ دوست
در جان گوش‌های کَرَم زنگ می‌شود
گاهی که از پس تکرار بی‌سود لحظه‌ها
نجوای کوچیدن از قفس آهنگ می‌شود
اینجا نه جای ماندنِ خوبانِ راست‌گوست
هرکس که دم زند ز حق آونگ می‌شود
نفرین بر این زمانه که در چرخ روزگار
هر لحظه صد خیانت و نیرنگ می‌شود
در دست‌های آلوده‌ی انسان قرن ما
برگ‌برگ تاریخ پُر از ننگ می‌شود
وقتی که سخت غرقه‌ام در این سیر قهقرا
آری...! دلم برای خودم تنگ می‌شود
محمدعلی بهمنی
27 فروردین 1321-- 9 شهریور 1403
دلواپسی‌ام نیست، چه باشی چه نباشی
احساس تو کافی ست، چه متن و چه حواشی
از خویش گذشتم، ببرم خاک کن اما
شعرم چه؟ نه! بی‌ذوق مبادا شده باشی
می‌خواستم از تو بنویسم که مدادم
خندید: چه مانده است مرا تا بتراشی
مجموعه‌ی آماده‌ی نشرم، خبر بد
یک خالی پر، خط به خطاش روح‌خراشی
شصت و سه غزل له شده در زلزله‌ی من
شصت و سه نفس، شصت و سه حس متلاشی
نفرین نه، سوال است: چگونه دلت آمد
بارانم! اسیدانه به من زخم بپاشی؟
محمدعلی بهمنی
[«حقیقت» هرگز نباید قربانی شود.!.]