در دلم یادی از آن رُخسار زیبا مانده است
پرتوی از او در این آیینه پیدا مانده است
هیچ دانی چیست این سرخی که در چشم من است؟
آتشی کز کاروان اشک بر جا مانده است
در نگاه گاهگاهت شعله ای دید از هَوس
گر به چشم حسرتم برق تمنا مانده است...
ابوالحسن ورزی
تهران 1373 - 1293
از تو دورم من و دیوانه و مَدهوش توام
آنچنان محو تو گشتم که در آغوش توام
یک دم از دل نبرم یاد دلاویز تورا
گرچه چون عشقِ ز دل رفته فراموش توام
نگه گرمم و در چشم سخنگوی توام
هَوَس بوسه ام و در لب خاموش توام
همچو اشکی که ز جان ریخته در دامن تو
چون صدایی که ز دل خاسته در گوش توام
پای تا سر همه طوفانم و آشفتگی ام
بحر پر موجم و عمری است که در جوش توام
گرچه در حسرتم از دوری برق نگهت
زنده با یاد تو و گرمی آغوش توام
در د ل این شب تاریک که چون بخت من است
تا سحر منتظر صبح بناگوش توام
خاطر نازکت آزرده شد از خاطر من
بار سنگینم و آویخته از دوس توام
ابوالحسن ورزی
تهران 1373 - 1293
آمد اما در نگاهش آن نوازش‌ها نبود
چشم خواب‌آلوده‌اش را مستی رؤیا نبود
-
نقش عشق و آرزو از چهره‌ی دل شسته بود
عکس شیدایی در آن آیینه‌ی سیما نبود
-
لب همان لب بود اما بوسه‌اش گرمی نداشت
دل همان دل بود اما مست و بی پروا نبود...
ابوالحسن ورزی
[«حقیقت.!.» هرگز نباید قربانی شود.!.]